برجستگی بينی يا پروجكشن در جراحی بينی

در بيني انسان برجستگي بيني مسئله مهمي است و اگر لازم باشد بايد آن را افزايش يا كاهش داد. منظور از برجستگي، همان فاصله نوك بيني از صورت شخص مي باشد؛ اين فاصله همان ارتفاع يا برجستگي است.

اگر بيني را يك مثلث قايم الزاويه فرض كنيم وتر آن حدود پنج سانتي متر بايد باشد، ضلع مقابل وتر حدود چهار سانتي متر و قاعده كه همان پروجكشن يا ارتفاع منظور ما است حدود سه سانتي متر است كه اگر  بيش از اين مقدار باشد منظور حدود قاعده بيني از نماي كنار است يعني پروجكشن بيني زياد است و اگر كمتر باشد يعني پروجكشن كم است.

اصلاح هر كدام راه حل هايي دارد. مثلاً براي اصلاح پروجكشن وقتي زياد است جراح ممكن است دام يا قله را ببرد و مقداري از آن را بردارد يا از غضروف لترال تحتاني مقداري بردارد و ايجاد روتاسيون يا چرخش كند يا از غضروف كروراي داخلي كمي بر دارد. به هر حال هر كدام راه كار خود را دارد و وقتي پروجكشن يا ارتفاع كم است به قولي بايد چيزي به ارتفاع افزود كه با قرار دادن گرافت روي نوك بيني انجام مي شود.

تنفس امر مهمي در بيني است. يك ارتباط واضح با ميزان روتاسيون يا بالا بودن نوك بيني و بهبود تنفس وجود دارد. اكثر بيني ها نرمال پروجكشن هستند و نياز به دستكاري ارتفاع ندارند ولي جراح بيني بايد يادش باشد هر بخيه يا سوچوري كه ميزند مي تواند روي ارتفاع و كاهش يا افزايش آن تاثير بگذارد.

بيني هاي گوشتي و با پوست ضخيم بهتر است كمي با پروجكشن  و بر جستگي بيشتر عمل شوند زيرا به بيني نوك بيشتري مي دهد و اصلاح دقيقتري از نوك يا تيپ بيني مي كند. بيني هاي معمولي عموماً احتياج به دستكاري زياد ارتفاع ندارند و ارتفاع خودشان معمولاً خوب و نرمال و كافي است. يكي از روشهايي كه كاملاً مرسوم است، روش جراحي باز يا اپن است در جراحي باز تمام حيطه نوك بيني كاملاً دقيق ديده مي شود و جراح احاطه كامل به ارتفاع و ميزان چرخش نوك بيني و پروجكشن و برجستگي بيني دارد. در نتيجه نتايج بسيار زيباتر از نتايج كلوز يا بسته است.