رینوپلاستی بدون عمل جراحی بینی

در شروع قرن نوزدهم میلادی روشهایی از بازسازی بینی و دورسوم با استفاده از موم مطرح شد. در حدود سالهای آخر قرن نوزدهم جراحی بینی به وجود آمد و در همان زمان ترمیم فرورفتگیهای بینی ماند بینی زینی شکل با تزریق پارافین مطرح شد. از آنجاییکه بینی ساختار ظریفی دارد و پوستی نازک این ساختار را احاطه کرده است لذا اجسام مصنوعی مانند پلاستیک و پارافین و فلزات معمولاً حتی اگر سالها بماند عفونت می کند و خارج می شوند. با شروع جنگ جهانی اول در سه کشور آلمان، آمریکا و انگلستان همزمان سه جراح معروف به صورت جداگانه اقدام به ترمیم و بازسازی بینی کردند و تزریق پارافین به بینی به فراموشی سپرده شد.

جراحی بینی و جراحی زیبایی بینی و عمل بینی راه خود را جداگانه پیمودند و به دو شاخه بسته و باز یا همان کلوز و اپن (جراحی بینی به روش بسته و باز) تبدیل شد، اما در شروع قرن بیست و یک از سال 2004 میلادی یک جراح نیویورکی شروع به تزریق ژل هیالورونیک اسید کارخانه رستیلن آمریکا برای زیبا سازی بینی کرد. همچنین از ژل های هیدروکسی اپاتیت که سخت تر و پایدارتر هستند نیز سود جست. هدف، زیبا سازی از طریق پر کردن فرورفتگیها و ناهمواریهای بینی بود. او همچنین از بوتاکس برای بالا بردن نوک بینی بهره گرفت. وی اسم این روش را راینوپلاستی بدون جراحی (Non Surgical Rhinoplasty) گذاشت.

این روش به مرور عوارض مختلف خود را بروز داد و به دل و کام جراحان به علت عارضه های زیاد ننشست. بینی عضوی است که از عروق ریزی که در برخی نقاط، انتهایی هستند تشکیل شده و این عروق بسیار ریز هستند. ذرات ژل در درون این رگها گیر می کرد و آسیب و نکروز پوست و غضروف و سیاه شدگی را ایجاد می کند.
تزریق ژل به داخل پره ها و رادیکس و گلابلا و نوک بینی به خصوص با سیاه شدگی وحشتناک بعضاً همراه بود. همچنین سی مورد کوری در اثر تزریق ژل در بالای بینی گزارش شد، اما از آنجاییکه عمل بینی خیلی زیاد انجام میشود و ایمن است کیس های ترمیم و یا ثانویه وجود دارد که نیاز به ترمیم داشتند اما تمایل به ترمیم نداشتند زیرا از عمل مجدد بینی می ترسیدند. لذا کاندیدای تزریق ژل در بینی شدند.